گزارش، تحول نبردها، آیا اغتشاشات آبان از جنس یورش فوجی بود؟ - مهسان بلاگ

گروه بین الملل خبرنگاران- اعتراضات اخیر در ایران با انگیزه ابراز نارضایتی از افزایش قیمت بنزین و نحوه اطلاع رسانی دولت درباره آن شروع شد، اما متأسفانه به سرعت توسط عده ای مصادره و به سمت اغتشاش کشانده شد.

تصاویر آتش دریافت بانک ها، غارت فروشگاه ها، تخریب خیابان ها، آتش زدن خانه مسکونی در شیراز و در نهایت کشته شدن تعدادی از هموطنان در آشوب ها نخستین نشانه هایی بودند که عده ای در کوشش هستند اعتراضات معیشی و قانونی تظاهرات نمایندگان را به سمت آشوب و اغتشاش راهنمایی نمایند.

تحولات بین المللی و کوشش های علناً ابراز شده دولت های متخاصم ایران از جمله آمریکا و عربستان سعودی در ماه ها و سال های اخیر دیگر نشانه هایی هستند که شائبه وجود دست هایی برای خارج کردن اعتراضات از کانال قانونی را تقویت می نمایند.

به عنوان مثال، محمد بن سلمان، ولیعهد عربستان سعودی سال 1396 علنا تصریح نموده بود که میخواهد جنگ را به داخل ایران بکشاند؛ یا مقام های دولت دونالد ترامپ بیش از 10 بار به بیان آشکار یا به زبان بی زبانی گفته اند که هدف سیاست فشار حداکثری، به آشوب کشاندن ایران است تا جایی که برایان هوک، نماینده ویژه دولت آمریکا در امور ایران در زمان اغتشاشات نتوانست خوش خیالی اش را از به ثمر نشستن ظاهری این سیاست پنهان کند و در مصاحبه ای با بی بی سی گفت که دولت ترامپ از اتفاقاتی که داخل ایران می افتد خیلی راضی است.

روایت های شاهدان عینی که در بطن ناآرامی ها حضور داشته اند هم از وجود نوعی الگوی متحدالشکل برای ایجاد تخریب و خسارت زدن به اماکنی مانند بانک ها یا حمله به مراکز نظامی و انتظامی برای تصاحب سلاح حکایت می نماید. کم نیستند شاهدانی که گزارش می نمایند گروهی از افراد معمولاً کوچک پس از نفوذ به میان جمعیت معترضان بانک یا ساختمانی را به آتش کشیده و به سرعت از محل حادثه متواری شده اند.

بروز اینگونه اتفاقات هماهنگ در تجمعاتی که به گفته محمد کولیوند، نماینده کرج در 719 نقطه کشور پراکندگی داشته اند رد کردن وجود نوعی سازمان دهی و هماهنگی برای بهره گیری از اعتراضات معیشتی و قانونی مردم را اگر نه غیرممکن، بسیار سخت می نماید.

در واقع، شباهت بسیار زیاد اغتشاشات آبان ماه به نوعی تاکتیک در درگیری های نظامی به نام تهاجم فُوجی (به خصوص پراکنده بودن آنها در قالب گروه های کوچک اما بسیار پراکنده) هم عاملی است که از احتمال وجود نوعی برنامه ریزی قبلی برای آن خبر می دهد.

تهاجم فوجی چیست؟

اندیشکده رند اخیراً در یک پژوهش تحقیقی بسیار مفصل تهاجم فوجی را یک دکترین نظامی خوانده که آینده درگیری ها را در عصر ارتباطات رقم خواهد زد. تهاجم فوجی که با نام های دیگری مانند حملات انبوه هم شناخته می گردد نام یک تاکتیک در میادین درگیری است که هدف آن اشباع کردن توانمندی های دفاعی طرف مقابل به وسیله درگیر کردن آن در حملاتی است که با پراکندگی زیاد و از تمام جهات روانه هدف می شوند.

این نوع حملات، در میادین درگیری های نامتقارن مورد استفاده قرار می گیرند که طرف های درگیر از نظر اندازه یا توانمندی ها با یکدیگر برابری ندارند. در چنین موقعیت هایی طرفی که امکانات کمتری دارد با تهاجم های همه سویه و غیرمتمرکز به دنبال بر هم زدن انسجام دفاعی طرف مقابل و ضربه زدن به آن است.

تهاجم فوجی بیش از هر چیز محصول عصر ارتباطات و گسترش فناوری های ارتباطی به خصوص اینترنت و گوشی های همراه است. از آنجا که در این روش، فرماندهی میدان عملیات به گروه های عملیاتی کوچک سپرده می گردد این فناوری ها نقش بسیار مهمی در ایجاد هماهنگی و ارتباط میان گروه های کوچکی دارند که در موقعیت بسیار دور استقرار یافته و پراکنده شده اند.

طبق توصیف اندیشکده رند، این دکترین نوپا از این واقعیت نشأت می گیرد که امکانات ارتباطی امکان ایجاد یگان های عملیاتی متعدد و کوچکی را فراهم می نمایند. همچنین به مدد این فناوری ها می توان این یگان ها را به نحوی شبکه سازی کرد که علی رغم توزیع بسیار پراکنده بتوانند به محض اراده و به صورت مکرر برای وارد آوردن ضربات مهلک به طرف مقابل گرد هم بیایند.

با آنکه تهاجم فوجی بیشتر نظریه ای برای درگیری های نظامی است، اندیشکده رند نوشته کارآمدی این روش در تمامی طیف های درگیری، از جنگ های تمام عیار نظامی گرفته تا درگیری های کوچک مقیاس قابل اثبات است. به عنوان مثال، طبق گزارش این اندیشکده، گروه های تروریستی، تبهکار و افراطی و حتی بعضی سازمان های مردم نهاد (NGOها) گاهاً برای پیشبرد اهدافشان به این روش متوسل می شوند.

در گزارش رند به نمونه هایی برای استفاده از این تاکتیک در میادین غیرنظامی اشاره شده است: توسل به یورش های فوجی اجتماعی به خصوص در میان فعالان معترض به سرمایه گذاری و تجارت جهانی رو به رجحان است. اعتراضات اینترنت محور به جلوگیری از تصویب توافق چندجانبه سرمایه گذاری در اروپا در سال 1998 یاری کرد. پس از آن در روز 18 جولای 1999، تظاهرات های خشمگین در اعتراض به سرمایه داری در لندن رخ داد و ده ها هزار فعال به خیابان ها آمدند. همزمان، تظاهرات هایی به صورت موازی در کشورهای دیگر برگزار گردید. تظاهرا ت های 18 جولای تا اندازه زیادی در بستر اینترنت و بدون رهبری یا مدیریت مرکزی سازمان دهی شدند. بعد از آن، هزاران نفر از فعالان دیگر به ویژه در آمریکا، کانادا و اروپا 18 جولای را الگو قرار داده و با برگزاری تظاهرات های فوجی توانستند در روز افتتاحیه یک نشست مهم سازمان تجارت جهانی (30 نوامبر 1999) از برگزاری آن جلوگیری نمایند. قدرت این سه جنبش و اثربخشی روش های اخلال گرانه فعالان برای بسیاری از مسئولان مایه شگفتی بود... این تظاهرات ها نشان ددادند که شبکه های عصر ارتباطات می توانند دست کم برای مدتی بر نظام های سلسله مراتبی (سازمان تجارت جهانی و پلیس سیاتل) چیرگی پیدا نمایند.

در حوادث آبان ماه میزان بالای تخریب ها، کم تعداد اما بسیار پراکنده بودن اغتشاشات، متحدالشکل بودن خسارت های وارد آمده و رفتارهای گروه های نفوذی به داخل جمعیت معترضان، این فرضیه را مطرح می نماید که ممکن است کشورها یا گروه هایی که منافعشان را در گرو مشغول نگاه داشتن ایران به آشوب ها و اغتشاشات داخلی می بینند از همین تاکتیک برای ربودن اعتراضات قانونی و راهنمایی آن به سمت خشونت استفاده نموده باشند؛ این البته فرضیه ای است که باید آن را در معرض آزمون و واکاوی های بیشتر قرار داد.

dorezamin.com: دور زمین | سفر به دور زمین هیچوقت اینقدر آسون نبوده! تور ارزان، تور لحظه آخری، اروپا، تور تایلند، تور مالزی، تور دبی، تور ترکیه